DE ASIELZOEKER

Gert-Jan, Jean-Luc, Pieter-Paul, Willem-Alexander ... Dubbele voornamen hebben iets. Je wordt er wielerkampioen mee, premier, kunstenaar of koningskind. Ik ben simpelweg Danny, maar misschien had ik beter Guy-Raf geheten. Ik heb namelijk nogal een lange nek. Altijd gehad. Soms werd er wel eens mee gelachen of treiterend gesuggereerd dat ik bij de Efteling zou moeten solliciteren. Niet om te werken, maar om doodleuk op een steen te zitten en wat rond te kijken. Het zou echt iets voor mij zijn, zo werd geopperd.

Mensen zouden geen mensen zijn als ze geen overhaaste en bijgevolg onjuiste conclusies zouden trekken. Halsoverkop, zoals we zeggen. Feit is dat men instinctmatig karaktereigenschappen verbindt aan zo’n opvallend lichamelijk kenmerk. Iemand met zo’n lange nek kan niet anders dan bijzonder nieuwsgierig zijn. Hij meent alles gezien te moeten hebben. Dat is de stelling. Stellingen die voor mij trouwens overbodig zijn, aangezien ik van generlei nut zou zijn in de bouwsector vanwege langlummelige klungeligheid en zelfs probleemloos sappige, donkerrode kersen rechtstreeks uit een hoge kerselaar zou kunnen happen.

Wel, nieuwsgierig ben ik lang niet altijd. Het gebeurt uiteraard wel eens dat ik reikhalzend en halsreikend (beide zijn correct, ik heb dat ooit opgezocht, niet omdat ik nieuwsgierig ben, maar wel omdat ik graag veel weet) uitkijk naar iets, maar dat zijn dan steevast banale dingen. Een nieuwe aflevering van ‘Blind Getrouwd’, frietjes op zondag of de intrede van het zomeruur bijvoorbeeld.

Enkele weken geleden, toen er nog wat lacherig gedaan werd over corona als zijnde een Chinees ver-van-ons-bed-fenomeen, een storm in een glas water of opgeklopte stemmingmakerij en iedereen nog vrolijk en zorgeloos uitgebreid ging winkelen of sociaal en ander contact had met Jan en alleman, werd mij op enkele dagen tijd tot tweemaal toe gevraagd of ik het niet zag zitten om in de politiek te stappen. Tot tweemaal toe! Afzonderlijk en door twee verschillende mensen van twee verschillende politieke partijen! Argwanend reikte ik mijn hals. Telkens verwachtte ik dat de persoon in kwestie meteen door de mand zou vallen en dijenkletsend zou overgaan tot een grapje over struisvogelpolitiek en mijn perfect passend profiel, maar dat gebeurde dus niet. Ze waren bloedserieus.

Zo zie je maar. Het zit dikwijls ook gewoon in je hoofd. Alles zit dikwijls gewoon in je hoofd. Mijn nek is niet alleen lang, maar ook dik. Als ik hem wat intrek, lijk ik in achteraanzicht blijkbaar op zo’n rimpelhond, zo’n Shar-Pei. Al dat quarantainegedoe doet er overigens weinig goed aan. Ik heb honger als een paard, vreet als een varken, leef van maaltijd tot maaltijd, van snack tot snack en wordt zo mollig als een pad. Dat komt door al dat gehamster en het grote aanbod in de ijskast, de diepvries en de kelder.

Het lijdt in ieder geval geen twijfel dat ik een beest ben en dat ik best kan opgesloten worden in een of ander (politiek) asiel, voordat men mij echt te serieus gaat nemen. Ik ga wat ijsberen en een ijslolly eten. In isolatie.